KABOUTERS
ONDER ELKAAR
De tuinkabouter ziet wat wij niet zien,
of mogen we hem niet geloven.
Nochtans zien zijn ogen er goudeerlijk uit.
Met zijn blikken emmertje het onkruid wiedend,
praat hij honderduit tegen zichzelf, het gaat bijna als vanzelf.
Opgelucht dat hij kan vertellen, hoe het allemaal begon.
Al geloven piesebloemen hun oren niet en gniffelen de boterbloemen.
Bij het beluisteren van zijn fluisterend verhaal, vallen spontaan
hun kelkblaadjes open, als ze aanhoren hoe hij op een dag,
de Meikoningin zag, gezeten op een satijnen troon.
Allegaar met haar lakeien, die verheugd tonnen liefde
uitstortten over het simpelste groen.
Ze stopten pas met gieten, toen het uit begon te schieten.
Buitengewoon schoon vond hij dat.
De kabouter rimpelt een zucht tot aan zijn navelbuik.
Laat niets aan de verbeelding over als hij verdergaat,
een moment versteent, dan opgelucht ademhaalt.
Ze zijn welhaast weg, mompelt hij zacht,
de ijsheiligen, die vermomd onder hun pelzen jas
het stoutweg wagen een handvol dagen
mei in bezit te nemen tot hun was smelt
Dat telt, maar elke keer moeten ze
half ontdooid, met het kostbaar kiezelzuur
nog achter hun kiezen toch de aftocht blazen.
Volgend jaar komen ze echter weder …
©De Kimpe Marleen https://dichtselsvelvet.blogspot.com
14 mei 2013(aangepaste versie)
De Kimpe Marleen
