Het doofpotje
En toen sleurde men met man en macht een muffe doofpot
vanuit het verre verleden op het pittoresk toneel.
Hij stonk een beetje naar oud hartzeer.
Zo af en toe kwam er iemand in roeren.
Maar geen oog durfde in het verroeste scharminkel te loeren.
Al liet het verleden hen zeker niet koud.
En zo bleef het geheim maar sudderen urenlang.
Tot het doofpotje besloot dat de waarheid niet voor dovemansoren geschikt was.
Het geen rode oortjes op stang wilde jagen.
Wijselijk doofde het eigenhandig de magische belichting uit.
Het werd donker in de zaal. Men hoorde de hoofdspeler jammeren
over een gemiste kans. Bijna wist hij alles.
De Kimpe Marleen
26 november 2021 www.instagram.com/mijntreinspoorgedachten www.instagram.com/velvetschrijft
